Ο Μυσσέ θεωρήθηκε ποιητής του αιώνιου κλάματος. Ωστόσο, τα δάκρυα δεν συνιστούν γι' αυτόν εύκολη λύση για τη δημιουργία ρομαντικού κλίματος. Αντίθετα, εκφράζουν πάντα τα κατάβαθα της ανθρώπινης καρδιάς. Άλλοτε συνοδεύουν έναν γεμάτο πικρία αισθησιασμό, άλλοτε είναι, αντιθέτως, ιερά. Μπορούν να είναι ακόμη και μια επίκληση στο Θεό (...). Είναι αδέλφια της φύσης, αντικείμενο θείας ευλογίας, και τότε γίνονται βάπτισμα. Έχουν τη δύναμη να εξαγνίζουν, και φανερώνουν τι απομένει από την αρετή. Ο Οκτάβιος θα αναρωτηθεί για τα όρια της σωτήριας δύναμής τους, κτλ. Η φαντασία του Μυσσέ έχει τέτοια συνοχή ώστε κάτι που θα μπορούσε να είναι μονάχα ένδειξη αδυναμίας και εγκατάλειψης γίνεται ένα πραγματικό λογοτεχνικό θέμα, αποκαλυπτικό για την ανθρώπινη φύση.